"Een reportage over zwemmende gehandicapten?... Voor op het internet?
ja ja... Maar hoezo moet dat van je publiek? ... En waarom ging je dan
niet naar Zeist? ja ja... Nou, je kan best komen kijken, hoor. Maar
je maakt geen gekke foto's of zo? nee, want dat willen we niet... Ik
hoef er zelf ook niet op... ja... Laat ze dan eerst aan mij zien...
Nou, prima... Kom anders maandag langs..."
Na meer dan tien telefoontjes had ik eindelijk iemand gevonden die
mee wilde werken. Via Hans van der Voort, begeleider in opleiding, kon
ik met de bewoners van 'het Westerhonk' naar het zwembad. Het Westerhonk
ligt onder Den Haag in het dorpje Monster en is geen instituut met pati�nten,
maar een 'woongebied' met 'bewoners'.
Bij de ingang ontmoette
Gijs, die daar de wacht hield. Hij moest ook even een foto van mij nemen
en bracht me toen naar het zwembad, dat er wat verlaten bij lag. "Ze
gaan naar het echte zwembad. Want het is heet... Ja, dan moet je met
de bus."
De chauffeur van de speciale Westerhonk-bus (zijn naam ben ik vergeten,
een echte journalist schrijft zoiets op) nam wat foto's van me. Hans
van der Voort kwam wat later en vertelde dat er niet zoveel animo voor
het buitenbad was. We vertrokken uiteindelijk met z'n zessen naar het
zwembad in de buurt. Onderweg praatte ik met Lidia, An en Marc.
In het zwembad werd niet veel gezwommen. We dronken een colaatje en
hadden het over eten, de t.v. en mijn fototoestel. Hans wilde nog wat
weten over het internet en of dat iets was voor het Westerhonk. Eerlijk
gezegd vond ik het wel prima op het droge. Ik heb nog wel een baantje
gezwommen, maar voelde me meer op m'n gemak aan de kant, met m'n fototoestel.
Al met al was het een leuk
dagje. De donderdagavond daarop heb ik de foto's
met Hans doorgenomen. Ik moet er nog een paar bijbestellen. Hier zijn
de gelukte foto's met mij, Gijs, Rob, An, Lianne en Marc.
|