"Een reportage over zwemmende gehandicapten?... Voor op het internet? ja ja... Maar hoezo moet dat van je publiek? ... En waarom ging je dan niet naar Zeist? ja ja... Nou, je kan best komen kijken, hoor. Maar je maakt geen gekke foto's of zo? nee, want dat willen we niet... Ik hoef er zelf ook niet op... ja... Laat ze dan eerst aan mij zien... Nou, prima... Kom anders maandag langs..."

Na meer dan tien telefoontjes had ik eindelijk iemand gevonden die mee wilde werken. Via Hans van der Voort, begeleider in opleiding, kon ik met de bewoners van 'het Westerhonk' naar het zwembad. Het Westerhonk ligt onder Den Haag in het dorpje Monster en is geen instituut met pati�nten, maar een 'woongebied' met 'bewoners'.

Bij de ingang ontmoette Gijs, die daar de wacht hield. Hij moest ook even een foto van mij nemen en bracht me toen naar het zwembad, dat er wat verlaten bij lag. "Ze gaan naar het echte zwembad. Want het is heet... Ja, dan moet je met de bus."

De chauffeur van de speciale Westerhonk-bus (zijn naam ben ik vergeten, een echte journalist schrijft zoiets op) nam wat foto's van me. Hans van der Voort kwam wat later en vertelde dat er niet zoveel animo voor het buitenbad was. We vertrokken uiteindelijk met z'n zessen naar het zwembad in de buurt. Onderweg praatte ik met Lidia, An en Marc.

In het zwembad werd niet veel gezwommen. We dronken een colaatje en hadden het over eten, de t.v. en mijn fototoestel. Hans wilde nog wat weten over het internet en of dat iets was voor het Westerhonk. Eerlijk gezegd vond ik het wel prima op het droge. Ik heb nog wel een baantje gezwommen, maar voelde me meer op m'n gemak aan de kant, met m'n fototoestel.

Al met al was het een leuk dagje. De donderdagavond daarop heb ik de foto's met Hans doorgenomen. Ik moet er nog een paar bijbestellen. Hier zijn de gelukte foto's met mij, Gijs, Rob, An, Lianne en Marc.