Het begon met een harde knal. Voorzichtig liep naar buiten en daar zag ik, pal voor mijn deur, dat de stoeptegels waren gebarsten en er een diep gat in was geslagen. Ik keek om me heen. Niemand. Zelfs niet mijn nieuwsgierige buren. Hebben zij niks gehoord? Hoe komt dat gat hier? Ik deed een paar stappen naar voren en keek in het gat. Daar lag iets: een bruin pakket, met gerafeld papier en een dik touw erom. Hoe komt dat daar? Ik keek omhoog en zag niets dan wolken en een meeuw.

Net toen ik wilde bukken om het pakket op te pakken, hoorde ik achter me: “Ha ha haaaa!” Van schrik verloor ik bijna mijn evenwicht. Achter me stond Meneer. “Ha!” riep ie uit. Meneer had nog nooit iets gezegd. Hij keek me aan en lachte: “Ha haaaa!” Hij had me nog nooit aangekeken en ik had hem nog nooit zien lachen. Zijn voortanden ontbraken. Dat had ik niet verwacht. Hoe kon hij al die keren zo snel mijn koelkast leeg eten? Appels, gedroogde worst, wortelen, het gaat allemaal zo naar binnen. Waarschijnlijk gebruikt hij zijn hoektanden meer, dacht ik. Die zagen er nog stevig uit.

Intussen stonden we nog steeds voor het gat. “Weet u wat dit is?” vroeg ik, wijzend naar het pakketje. Dat was het eerste wat ik ooit tegen Meneer zei. Hij reageerde niet, keek schichtig om zich heen, ademde diep in, zakte op zijn knieën en begon te sjorren aan het pakket. Dat zat stevig vast. Het zag er zwaar en oud uit. Ik hielp hem en met veel moeite tilden we het uit het gat. “Ha,” zei Meneer, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Weer keek hij schichtig om zich heen, alsof hij bang was betrapt te worden. Samen tilden we het pakket naar mijn keuken, waar Meneer een mes pakte, haastig het touw doorsneed en het bruine papier verwijderde. Eindelijk zagen we wat erin zat: heel veel kleine pakketjes. Eén voor één haalde Meneer ze eruit en hij riep:

“Ha!”

bij een pakje sigaretten.

“Ha!”

Dat leek een hele oude chocoladereep van een voor mij onbekend merk.

“Ha!”

Een doosje lucifers.

“Ha!”

Een pak boter.

“Ha!”

Een ernorme, vierkante klont zeep.

“Ha!”

Een blik met een onleesbaar etiket.

Toen alles op het aanrecht stond uitgestald, zette Meneer een stap achteruit. Met z'n handen in z'n zij keek hij tevreden naar de buit. Daar verscheen weer zijn tandeloze lach. Ik keek van het aanrecht naar hem en weer naar het aanrecht. Meneer pakte het mes weer op en met een grote zwaai stak hij in het blik. “Ik heb een blikopener!” riep ik, maar hij was al driftig bezig om het blik open te snijden. Daarbij gebruikte hij heel zijn gewicht. Het ging verbazend snel. Met twee vingers boog hij het metaal omhoog. Soep, dacht ik bij mezelf, want Meneer leek toch niet te luisteren. Bovenop dreef een laag vet.

Ik pakte een steelpannetje en stak het gas aan met de oude lucifers. Meneer keek aandachtig. Hij stapte naar me toe en schonk heel voorzichtig de soep in het pannetje. We wachtten tot het warm was. Terwijl ik een houdbaarheidsdatum op het blik zocht, pakte Meneer een lepel en begon te proeven. Weer die grijns. Hij pakte het pannetje op en liep naar de kamer, mij in de keuken achterlatend.

Toen was het even stil, tot ik zijn voetstappen hoorde en hij terugkeerde in de keuken. Hij keek me recht aan, voor de tweede keer die dag en eigenlijk sinds ik hem ken (voor zover ik hem ken). Hij pakte nog een lepel en wenkte me om met hem mee te komen. Ik volgde hem naar de woonkamer. Hij ging op de grond zitten en ik tegenover hem. Hij nam een hap. Ik nam ook een hap. Zo aten we om beurten.

Dat was de laatste keer dat ik Meneer zag. Hij moet nog een paar keer in mijn huis zijn geweest, want op een dag waren alle spullen van dat pakket uit mijn keuken verdwenen.

Ik mis hem wel. Ik mis hoe hij mijn koelkast leeg at, over mijn schouder naar mijn scherm keek, mijn boeken op kleur rangschikte, mijn woordenboek verknipte, mijn spullen aan elkaar plakte. Het zou fijn zijn als hij nog eens terugkwam, maar ik denk dat hij verdwenen is, net als het gat in de stoep.