Ongeveer een jaar geleden, spijbelde ik op een blauwe maandag van mijn werk. het was een mooie dag ergens eind maart begin april en ik had geen zin. 's Ochtends was ik van het station komen lopen en ik dacht;''alweer, diezelfde bus, weer dat zelfde gebouw, weer die zelfde koppen en weer die kanker manager''. Ik ben toen richting het museum eiland gelopen, de brug over langs het museum, door de Ubbo Emmiusstraat richting het gedemte Zuiderdiep, vandaar ben ik naar de pelsterstraat gelopen, om vervolgens een zijstraatje in te lopen richting de Herestraat. En daar kwam ik de journalist tegen, de journalist was ietwat depressief. ''Goedemorgen meneer''; zei de journalist, ''Het is toch wat he? met FC Groningen. Ik zei;''Hoezo, ze zijn toch periode kampioen geworden laatst?'' De man keek mij aan met een melancholie in zijn ogen en zij met een snik,'' sindsdien alles verloren of gelijk gespeeld.''
''Maar ze zijn periode kampioen, dan zijn ze toch in ieder geval verzekerd van nacompetitie''; zei ik.
''Ja, maar toch'';ging de journalist verder,''bent u Groningen fan?''. Ik zei;''Nee, niet echt, ik ben zelfs geen voetbalfan, ik kijk alleen tijdens grote toernooien, ik hou meer van basketbal.''
''Met Donar gaat het ook niet lekker he?''; zei de journalist.'' Weet ik niet, zei ik, het zal me jeuken ook''.
Hoezo;''zei de journalist''. Ik zei;'' Ik kijk niet graag naar sport, ik doe het liever''. Ik vertelde hem over de tijd dat ik op de middelbare school altijd in het basketbal team speelde en dat ik een keer tijdens een wedstrijd tegen een Duitse school de dag gered had door in de laatste minuut een drie punter te scoren, ''Ik stond op het veld, Daniel liep zich vrij, hij wilde de bal, er kwam een Duitser op me af, ik keek naar het netje en ik bedacht me geen ogenblik ,nog voor een Duitser me genaderd had om mijn aanval te verijdelen, smeet ik de bal richting het doel, als een kanonskogel schoot hij een eind door de lucht, ik hoorde hem tegen het bord aan knallen, vervolgens zag ik dat hij op de zijkant van de basket terecht kwam. ik gebaarde naar Daniel dat hij maar moest gaan dunken. In plaats daarvan bleef hij stokstijf staan, de bal cirkelde in het rond en een fractie van een seconde later verloor hij evenwicht en viel door het mandje. we stonden voor, de stand weet ik niet meer. het zal zoiets van 10 tegen 8 ofzo geweest zijn(we waren immers geen profi's, met standen van 96-89), en toen bekroop mij het gevoel van euforie, het speciale bijzondere gevoel van de overwinning, welke ik niet krijg als ik naar een wedstrijd kijk die door een ander gespeeld wordt.''
''En daarna'', wilde hij weten.''Daarna niets meer, zei ik,'' De euforie hield een paar uur aan, de eerste uren, hevig, na een paar uur begon het langzaam te verzinken en een week later was het alsof het nooit gebeurd is, maar toch, vanaf die dag was ik verslaafd aan de overwinning, maar welke sport ik ook uitprobeerde en hoe vaak ik hierna ook nog gebasketbalt heb, het is nooit meer zo geworden als die dag.
Na de overwinning kwam de LEEGTE
|
|
