Het viel me op dat er vandaag veel stelletjes op het station waren. Misschien zag ze voorheen over het hoofd. Ik kan me voorstellen dat ze vertedering oproepen. Of misschien afkeer.

Zelf heb ik nog niet besloten welk gevoel ik eraan moet toekennen. Afgunst is misschien wel op zijn plaats, omdat ik zelf niet zo vlot om kan gaan met leden van het vrouwelijk geslacht.

Het is trouwens nog maar de vraag of ik dat wil. Hoewel... die vraag biedt zich alleen aan omdat ik toch in de waan wil leven dat ik een keuze heb. Het afwijzen van een denkbeeldige optie is prettiger dan het besef van je machteloosheid.

(Een besef dat op zich niets aan die machteloosheid verandert.)

Maar daar gaat het nu niet om.

Ik lieg en ik weet het. Die stelletjes zijn gedachtenloos en als ik eerlijk ben wil ik hier ook niet over nadenken. Ik wil gewoon zinloze, puur op lust gebaseerde relaties! De een na de ander.

Ik wil de liefde bedrijven op vreemde plekken, met meisjes die ik kan vergeten!

Al is het maar om te kunnen zeggen dat ik die periode heb gehad.

Dat ik na die wilde jaren wel wat wijzer ben geworden.

Ach, laat ook maar.

 

Blijkbaar ben ik te vroeg te wijs geworden.

Met die gave zit ik opgezadeld.